(SVENSK ÖVERSÄTTNING FINNS NEDANFÖR FOTON)

Er was een tijd dat je, voor je vakantie, langs de bank ging om geld te wisselen. Een categorie lezers trekt nu vragend de wenkbrauwen op maar geloof me; dat deed je.  Doch, tijden veranderen, internetbankieren is al lang niet meer voorbehouden aan snelle jongens en met je bankpas en telefoon kun je alles. Dacht ik. Tot ik in Malmö mijn auto wilde parkeren.

Betalen kan bij een automaat. Er zijn verschillende opties. A: je ‘swisht’, wat zoiets betekent als: geld overmaken per telefoon, zonder dat je een rekeningnummer invoert. Super populair, maar als buitenlander onmogelijk. Optie B: je stuurt een SMS met je persoonsnummer en verwachte parkeertijd. Jammer, een Zweeds ID-nummer heb ik niet. Optie C dan: je betaalt met je bankpas. Nou, dat moet lukken. Opgewekt stop ik mijn oranje kaartje in de machine, die het ding onmiddellijk weer uitgespuugt met de mededeling ‘kort inte accepteras’ Mijn creditcard ligt thuis.  – Dom! – Geen gleuf in de machine te bekennen, noch voor munten, noch voor biljetten.

Een half uur en vier parkeerautomaten verder geef ik het op. De parkeerplaats die ik net ben ingedraaid is speciaal voor klanten van een tandtechnisch laboratorium. Achter de balie zit een medewerkster met een onwaarschijnlijk stralende, witte lach, die ze vasthoudt terwijl ik de situatie uitleg. “Geen probleem”, zegt ze, “laat ‘m maar staan, kost niks.”

Het is nog best een tippel naar het centrum van de stad maar mijn humeur is van de tandartsassistente geweldig opgeknapt. De zon schijnt en de Malmöers maken zich op voor de viering van Valborg en de eerste mei. Op straat komt een meisje op me toe. Ze verkoopt ‘maj-blommor’; geel-groene bloempjes in diverse varianten, die je op je revers kunt spelden. De opbrengst gaat naar kinderen die om allerlei redenen financiële steun nodig hebben. Ze klapt haar rugzak open. Tot mijn ontzetting lees ik dat je kunt betalen met Swish. – Neejj! –  “Kan het echt niet met contanten?”, smeek ik. Haar antwoord maakt me zielsgelukkig. Ik snel me naar de kiosk aan de overkant, wissel een briefje van 500 kronen en ren terug naar het meisje, dat geduldig staat te wachten. Eerlijk, ik snak ernaar om geld uit te geven; heerlijke, kreukelige, papieren biljetten met een onbestemde geur en van bacteriën vergeven metalen munten, die al door minstens honderden vreemde handen zijn gegaan.

Ik koop het duurste bloempje.

Försök att översätta till Svenska

KONTANTER

Det fanns en tid man besökte en bank för att växla sin valuta inom man skulle resa utomlands. En del av mina läsare nu höjar på ögonbrynen men tror mig; så gjorde man. Dock, tiden förandrats. Vi sköter vår ekonomi via nätet och allt kan ordnas med bankkort och mobiltelefon. Trodde jag. Tills jag ville parkera min bil in Malmö.

Man ska betala vid en parkeringsautomat. Det finns flera möjligheter. A: man swishar, vilket typ betyder att man för över pengar utan utbyta bankkontonummer. Super populärt, men omöjligt om man inte bor i Sverige. Alternativ B: Man skickar SMS med personsnummer och förväntad parkeringstid. Tyvärr, ett svenskt ID-nummer har jag inte. Alternativ C då: man betalar med bankkort. Ja, men det kommer lyckas. Upprymd sätter jag mitt orange kort i apparaten, som omdelbart spottar ut tinget och meddelar att ’kort inte acceptaras.’ Mitt kreditkort har jag hemma. – Dummt! – Ingen öppning syns, varken för slantar eller sedlar.

Efter en halv timme och fyra parkeringsautomater ger jag upp. Parkeringplatsen jag precis hittat är bara för kunder av tandtekniska laboratoriet bredvid. Bakom disken sitter en kvinna med ett otroligt strålande, vitt leende, som hon håller ut medan jag berätter henne om situationen. ”Inget problem”, säger hon, ”låt bilen stå där den står, det koster ingenting.” 

Jag har en lång väg att gå till stans centrum men tandsköterskan har förbättrat mitt humör. Solen skiner och folk förbereder sig på Valborg och den första maj. På Södergatan hälsas jag av en flicka som frågar om jag vill köpa en majblomma, vilka hon har i olika varianter. Nyficken tittar jag i hennes ryggsäck, där jag läser – nejjjj!!! – att man ska betala med Swish. ”Snälla, är det inte möjligt att jag betalar dig kontant?”, ber jag och hennes svar gör mig hemskt lycklig. Jag skyndar mig till Pressbyrån vid gatans hörnet, våxlar en 500-kronorssedel och springer till flickan, som väntat tålamodigt. Verkligen, vad jag längtar att ge ut pengar; härliga, skrynkliga sedel med obestämd doft och mynt fulla av bakterier, som passerade otaliga människors händer.

Jag köper dyraste blomman.