(SVENSK ÖVERSÄTTNING FINNS NEDANFÖR FOTON)

Malmö zindert van de hitte. Manlief bedankt voor een rondje door de binnenstad en kiest voor een terras. Gezond verstand, heet dat. Al snel houd ook ik Stortorget en de warme winkelstraten voor gezien en keer terug naar de plek waar ik hem heb achtergelaten. Tot mijn verbazing heeft hij gezelschap. Er is een dame aan zijn tafel geschoven maar echt gelukkig lijkt hij daar niet mee te zijn. “Ah, daar ben je,” zegt hij met enige wanhoop in zijn ogen. Hij knikt naar de vrouw en legt uit: ”ze is net gegrepen door een hond, zo’n pitbulltype. De mensen hiernaast hebben al water voor haar gehaald maar ze wordt maar niet rustig en spreekt geen Engels.”

Ze zit voorovergebogen op een stoel, zwetend en kortademig. Twee boodschappentassen staan naast haar op de grond. Ze wrijft, hoofdschuddend, over haar been waarop godzijdank geen open wonden te zien zijn. Ondertussen herhaalt ze als in een mantra “ik begrijp het niet, ik begrijp het niet.” Het is vooral de schrik die haar ontregelt. Schrik vermengd met boosheid om de hondenbazin die zich snel uit de voeten gemaakt heeft. Met levendige gebaren vertelt ze wat er gebeurde. Ze heeft niets tegen honden, integendeel. “Maar denk toch eens aan al die kleine kindertjes die hier lopen!” Leeg stroomt ze, vuur vlamt op in de vermoeide blik. Haar zus is ooit gebeten en nog altijd panisch voor viervoeters.

Ze zien elkaar zelden. Toen ze uit Kosovo vluchtten kwamen ze in verschillende landen terecht; de een in Zweden, de ander in Duitsland. Er is ook nog en broer, in Nederland. Ze hebben het goed, allemaal. Ze heeft een eigen appartementje; zo klein dat ze zich in haar keukentje nauwelijks kan keren. “Maar ja, er mogen ook wel wat pondjes af,” zegt ze. Daar is-ie; de eerste glimlach. Haar ademhaling zakt, ze neemt nog een slok water en valt even stil. Onverwacht gevaar, dat is het ergst en went zelfs na 20 jaar leven in veiligheid niet.

Ze recht haar rug, neemt nog een slokje en wijst op de mensen aan het naast gelegen tafeltje. “Zo lief, dat ze water haalden. En je man…hij spreekt geen Zweeds, waar komt hij vandaan?” “We komen uit Nederland”, zeg ik. “Jij ook? Net als mijn broer!”  Ze pakt mijn hand stevig vast, staart me vriendelijk aan. Dan staat ze rustig op en verdwijnt in het winkelend publiek.

Försök att översätta till Svenska

PITBULL

Malmö darrar av hettan. Min man tackar nej till en runda genom stan. Det kallas sunt  går jag förnuft. Snabbt går jag över Stortorget, genom de varma butiksgatorna och återvänder till stället där jag lämnade honom kvar. Till min förvåning har han fått sällskap. En kvinna sitter vid hans bord men han verkar inte vara så lycklig med henne. ”Ah, du är tillbaka”, säger han, lite desperat. Han nickar mot kvinnan och berättar: ”hon precis gripits av en hund, en sån pitbulltyp. Folk från bordet bredvid gav henne en glas vatten. Men hon lugnar inte ner sig och talar inte engelska.”

Hon sitter framåtlutad, svettas och andas kort och stötvis. Två väskor står bredvid henne på marken. Hon gnugga sina ben där, gudeslov, inga sår syns och upprepar ”jag förstår inte, jag förstår inte”, liksom hon mumlar ett mantra. Det är mest skräck hon fångas av. Skräck blandas med ilskan på hundägare som sprang iväg så fort hon kunde. Med häftigt gestikulerande händer berättar hon vad som hänt. Hon har inget emot hundar, tvärtom.” … Men tänk på alla de små barn som går här!” Orden väller fram, eld flammar upp i hennes trötta blick. En gång hennes syster bitats, hon  fortfarande lider av en panisk rädsla för fyrbenta.

De träffas sällan. När de flyttade från Kosovo hamnade de i olika länder; hon i Sverige, syrran i Tyskland. Det finns även en bror, som bor i Nederländerna. De har det bra, alla. Hon har en egen lägenhet, köket är så liten att hon inte kan vrida sig. ”Men äsch, jag skulle gå ner i vikt också”, säger hon. Nu bryter ett leende fram. Andningen sänker, hon tar en klunk vatten och tystnar. Oformodad faran, det är det värsta av allt och inget hon vänja sig vid.

Hon sträcker ryggen, tar en klunk vatten till och pekar på folk vid bordet bredvid. ”Så snällt att de erbjöd ett glas vatten. Och din man…han talar inte svenska, vart kommer han ifrån?” ”Vi kommer från Nederländerna”, säger jag. ”Du med? Precis som brorsan!” Hon tar min hand, håller den i stadigt grepp. Hennes djupbruna ögon ser vänligt på mig. Sen tar hon väskorna och försvinner lugnt i shoppande folk.