(SVENSK ÖVERSÄTTNING FINNS NEDANFÖR FOTON)

Daar ligt-ie dan, in het duurzaamheidscentrum in Assen. Klem in een vitrine van plexiglas, de poten vroom gevouwen tegen het onderlijf, de ogen gesloten. Dus, híj was het die op 8 maart 2015 ons huis op een steenworp afstand passeerde; een avontuurlijke jongen uit de buurt van Duitse Münster, op zoek naar een leuke teef met territorium: de “Wanderwolf.”

De populatie wolven van onze buren rukt langzaam op in westelijke richting en bestaat inmiddels uit 57 roedels. Op 3 september 2016 werd opnieuw een exemplaar in ons land gespot, nu bij Beuningen. Dat klinkt als blij nieuws, ware het niet dat de relatie tussen mens en wolf nogal ambivalent is. Zijn terugkeer is een triomf voor natuurliefhebbers maar tegelijk een schrik voor schapenhouders.

In Zweden is dat niet anders. Ook daar verdween de wolf ooit door uitroeiing uit de bossen. In 1970 was het land wolfloos tot er in 1977, eerst in Norrbotten en later in Värmland, weer enkele dieren opdoken. Die bleken bij nader onderzoek van Russisch-Finse komaf; wolven zijn kilometervreters. Tegenwoordig leven er in midden Zweden naar schatting zo’n 350 wolven. Na een jarenlange groei neemt hun aantal sinds 2014 weer af. Toch verklaarde het hoogste bestuurlijke rechtscollege afgelopen week dat er, door jagers met een licentie en volgens een vastgesteld quotum, weer gejaagd mag worden. Wat betekent dat deze winter 24 wolven – pang! – kunnen worden afgeschoten. De motivatie daarbij: ze zorgen voor onrust en overlast bij schapenboeren en elandenjagers.

Op zichzelf begrijpbaar maar jammer toch, dat slechte imago. Want afgezien van domme ongelukken in dierentuinen en in tegenstelling tot spannende sprookjes of gruwelijke trojkaliedjes, gaan mens en wolf doorgaans best goed samen. Sinds de hondsdolheid vrijwel helemaal uit Europa is verdwenen zijn er nauwelijks incidenten geweest. Een wolf is in principe schuw. Grote kans dat je al es een wolventerritorium in Scandinavië, de Alpen, Portugal of Spanje hebt betreden, zonder het überhaupt te merken.

En zo begint 2017 in Zweden met de officiële goedkeuring van de wolvenjacht, terwijl in Nederland de Wanderwolf zijn moments of fame beleeft. Als was hij een popster die, na een intens geleefd leven, veel te vroeg door een noodlottig ongeluk aan zijn einde kwam. Zo’n type waarvan je later vaststelt dat hij baanbrekende werk verrichtte.

Försök att översätta till Svenska

”VANDRINGSVARG”

Nu är han där, i natur- och hållbarhetscentret i Assen: “Vandringsvargen.” Kroppen fastnad i en plexiglas vitrin, benen fromt vikande mot bålen, ögonen slutna. Alltså, det var han som passerade, ett stenkast från vårt hus, den 8 mars 2015; en äventyrlig kille som kom från tyska Münsterland, letande efter en tjusig tik med revir.

Grannarnas populationen består under tiden av 57 vargflockar och rycker fram i västlig riktning. Den tredje september 2016 observerades ytterligare en varg i Nederländerna, nära Beuningen. Det låter som glada nyheter om inte relationen mellan människa och varg vore så ambivalent. Hans återkomst är en triumf för naturskyddare men samtidigt ett hot för fårägare.

Samma ambivalensen finns i Sverige. Även där försvann vargen ur skogarna efter vara utrotat. Året 1970 fanns det inte en enda varg kvar tills några djur dök upp igen året 1977, först i Norbotten och sen i Värmland. De verkade ha rysk-finska rötter; vargar är tydligen inte rädd för en långdistanspromenad.

Numera finns det ungefär 350 vargar i Sverige. Antalet ökade under många år men ökningen började avta sen året 2014. Trots detta bestämde högsta förvaltningsdomstolen förra veckan att licensjakten får dra igång och en kvot av 42 vargar ska –pang! – skjutas den här vintern. Tillhörande motiveringen är att vargar orsakar oro och besvär till fårbönder och älgjägare. Vilket är i och för sig förstårbart.

Men synd ändå, denna dåliga framtoning. För förutom en dum olycka i djurgården och i motsatts till spännande sagor, går människa och varg oftast bra ihop. Nu när nästan hela Europa är rabiesfri rapporteras knappt incidenter. Vargen är i princip skygga till sin natur. Antagligen har du redan beträtt en vargrevir i Skandinavien, Alperna, Portugal eller Spanien utan att märkas.

Så här börjar året 2017 i Sverige med ett officiellt tillstånd att skjuta vargar, medan i Nederländerna en “Vandringsvarg” upplever sina moments of fame i Assen. Som vore han en popstjärna, en typ som har levat livet intensivt och gick sitt öde till mötes vid unga år. En sån som efteråt verkar varit en nydanare.