(SVENSK ÖVERSÄTTNING FINNS NEDANFÖR FOTON)

Op basisschool ‘De Bijgaard’ leerden we alles over de natuur uit een boek. De educatieve tekst werd  aangevuld met levensechte illustraties opdat we die natuur ook in werkelijkheid zouden herkennen. Voor het hoofdstuk over slangen had de tekenaar zich uitgeleefd op een enorme adderkop. De roodbruine spleetogen en opengesperde kaak met giftanden spatten dreigend van de bladzijden. Dat was teveel voor mijn tere kinderziel. Het was alsof het boek gloeide als ik het in handen nam, ik durfde het niet in te kijken. Met paperclipjes werden de betreffende bladzijdes op slot gezet, zodat mijn ‘kennis der natuur’ doorontwikkeld kon worden. Het proefwerk over slangen mocht ik overslaan.

Mijn angst bleef niet onopgemerkt. Klasgenoot Daan vond het wel grappig. Hij greep zijn kans en hield een spreekbeurt over slangen. Veel had hij niet te vertellen, was achteraf de kritiek van de juf. Des te meer wilde hij laten zien; fotoboeken vol schubbige ellende, hypnotiserende ogen en in wurggreep gehouden prooien. Ik lag er nachten wakker van. – Dank je Daan! –

Jarenlang vermeed ik de heide en waagde ik mij alleen het bos in met stevige bergschoenen of laarzen. Totdat ik tijdens een wandeling door mijn gezelschap enthousiast gewezen werd op geritsel naast het pad. Een adder kruiste onze route. De vriend, niet op de hoogte van mijn slangenpaniek, nam me bij de hand en liep met me naar het beest toe. Er was, anders dan mijn biologieboek had gesuggereerd, geen sprake van gevaar. De angst stroomde weg. ‘Exposure’ heet dat en het werkt.

Als ik een adder was dan koos ik de Äleklint op Öland als mijn habitat. Op deze kustrots bieden meidoornstruiken, grassen en steenkuilen beschutting. De typisch bleekroze Ölandsteen warmt al in het voorjaar heerlijk op; een ideale plaats om te ontwaken uit de winterstand en te genieten van de kleine hagedis, bloeiende mossen, orchideeën en wildemanskruid.

In de absolute stilte zou ik wat liggen turen over het water van de Kalmarsund, dat zo helder is dat je vanaf klifhoogte tot op de bodem kunt kijken. Aan de ene kant ligt Blå Jungfrun, aan de andere kant is de oeroude burcht van Borgholm te zien. Bij zonsondergang zou ik het aanleggen met een soortgenoot; een vaalbruine, grijze of zo’n type met kenmerkende zigzagtekening. Het wemelt ervan.

Äleklint is een paradijsje voor adders én mensen.

(Äleklinta vind je ruim 10 km ten noorden van Borgholm. Vanaf weg 136 is een afslag gemarkeerd. Vanaf Äleklinta voert een mooie sintelweg pal langs de kust noordwaarts. Langs het pad vind je oude vissershutten, restanten steenindustrie, ‘raukar’ en héél veel orchideeën)

Försök att översätta till Svenska

ORMPARADIS

I grundskolan ‘De Bijgaard’ lärde vi oss allt om naturen ur en bok. Lärorika texten kompletterades av verklighetstrogen illustrationer så att vi skulle känna igen den där naturen i verkliga livet. I kapitlet om ormar hade tecknaren använt hele hans talang för att skapa ett enormt huggormshuvud. Rödbruna ögonen och vidöppna käkarna med gifttänder smällde hotande ifrån sidorna. Det orkade inte min känsliga barnsjäl. Det var liksom boken brände när jag tog den i händerna, jag vågade inte titta i. Beträffande sidorna gömdes med gem. På det sättet kunde jag ändå fortsätta inhämta kunskap om naturen. Provet om ormar fick jag släppa.

Min ångest såklart bemärktes. En klasskamrat som hette Daan, tyckte det var jätte lustigt. Han passade på när det var hans tur att hålla föreläsning för klassen. Ämnet blev “ormar” men han hade faktiskt inte så mycket att berätta om, kritiserade fröken efteråt. Desto mer ville han framvisa; bildböcker fulla av fjällhud-elände, hypnotiserande ögonen och rov som ströps. Under flera nätter hade jag svårt att sova. -Tack ska du ha, Daan!-

Under många år undvek jag heden och bara gick in i skogen med stövlar eller terrängskor på fötterna. Tills jag en gång gjorde en vandring och mitt sällskap entusiastiskt bemärkte ett lågt ljud i stigkanten. En huggorm korsade vägen. Vännen, som visste inte om min ormpanik, tog min hand och långsamt gick vi fram till djuret. Det fanns, i motsats till biologibokens intrycket, ingen fara. Ångesten försvann. Det kallas för ‘exposure’ och det funkar.

Om jag vore en huggorm då skulle jag välja Äleklint som mitt habitat. På denna kustklippa ger hagtornbuskar, tork gräs och stengropar bra skydd. Typisk blektrosa Ölandsten värmer redan i våren; en fin plats att vakna ur vinterläget och njuta skogsödla, blomstrande mossor, orkidéer och backsippa.

I absolut ro skulle jag ligga och stirra ut över Kalmarsunds kustvatten, som är så klart att man kan titta på havsbotten från klinthöjden. På ena sidan ses Blå Jungfrun, på andra sidan ser man Borgholms slottsruin. När solen hade gått ner, skulle jag flörta med en annan orm; en blekbrun, grå eller en sån typ med tydligt zigzagmönster. Det finns mer än nog där.

Äleklint är paradiset, för både huggormar och människor.

(Äleklinta hittas drygt 10 km norr om Borgholm. Från vägen 136 är avfarten markerad. Från Äleklinta slingrar en liten grusväg norrut längs kusten. Där kan man hitta gamla sjöbodar, rester från gammal stenindustri, raukar och en otalig mängd orkidéer.)